Um þýðinguna
Jag och min son eftir Sara Lidman í þýðingu Einars Braga.
Úr Sonur minn og ég
Þið skiljið, að þegar maður á son eins og Ígor, verður maður að vera einhver. EINHVER.
Ég á erfitt um svefn. Og þegar ég ligg og bylti mér í rúminu, ber það við, að Ígor vaknar um miðjar nætur og segir: I love you, dad.
Ég svara ekki, ofurlitla stund finnst mér ég vera dauður, svo sársaukafull er hamingja mín. Svo segir hann - með annarsheimsrödd, eins og talað væri í gegnum hann: Heyrirðu til mín, pabbi! Mér þykir vænt um þig.
Ég titra af gleði, rétt á eftir er eins og ég ætli að kafna. Hjarta mitt rúmast ekki í brjósholinu. Í hjarta mér rúmast ekki það svar, sem sonur minn verðskuldar. Og gleðin snýst í sekt, ást hans er meira en ég fæ undir risið. Hún er allt of hrein, höfðar til næmari fínleika innra með mér en ég á til að bera.
Guð minn láttu mig deyja, því ást hans er meiri en ég geti borið hana. Guð minn láttu hann deyja og fara til Irmu, sem er á himnum. Hvernig get ég þjónað syni mínum, gert yfirbót, orðið hans verður. Með rödd, sem er mjúk og hrein eins og bláklukka, segir sonur minn: hann sefur og heyrir ekki til mín. En það er satt samt. Mér þykir vænt um pabba. Hann andvarpar og fellur aftur í svefn. Myrkrið bifast af andköfum mínum.
Ég þyrfti að hafa kvenmann til að hremma, hreinsa hold mitt að viðkvæmni, sem magnast og breytist í ofbeldi.
(s. 71-72)